Khamis, 20 Januari 2011

Tazkirah #35 Surat dari Penjara


Lembaran surat ini ku adaptasikan dari selembar surat (betul ka tak pnjodoh bilangan hat saya guna ni) dari penjara. Mungkin pada awalnya akan ternampak sedikit ke'kurang ajar'nya, namun, telitilah sebaiknya maksud yang tersirat.

Abahku,

Salam buat abahku yang acapkali menjengukku di bangunan batu yang agam ini. Terima kasihku ucapkan padamu kerana tidak pernah rasa tebal muka datang melihat anakmu yang berstatus bajingan.

Abah, sudah-sudahlah datang ke sini. Bukan apa, aku rasa jemu bahkan tak mahu lagi menatap wajahmu. Bukan kerana aku ingin menderhaka padamu. Bukan aku yang pinta untuk aku derhaka sebegini. Aku juga mahukan syurga. Namun aku tak nampak di mana syurga itu. Abah? Aku tak mahu salahkan abah. Cuma, aku mohon, abah terus membaca.

Abah, cuba abah singkap kembali 20 tahun yang lampau, masa umur aku tujuh tahun dulu. Setiap kali aku bermain dengan rakan-rakanku di waktu petang, hampir saja sore ke malam, aku lihat semua abah kawan-kawanku datang, mengajak anaknya pulang, sama ada lembut, hanya dengan panggilan atau kasar sehingga dipukul dijerkah. Semua suruh anak-anak mereka pulang, hari hendak malam, Maghribkan menjelang. Tapi abah? Mana abah masa tu? Abah pernah ajak saya saya pulang? Abah pernah ajak saya sembahyang? Tidak kan? Baik, abah ingat pula, masa umur aku kian remaja. Aku tak pernah lekat di rumah. Aku suka melepak ke sana sini. Hampir saja tengah malam, datang lagi semua abah kawan-kawanku memarahi mereka suruh pulang. Tapi abah? Mana abah masa tu? Duduk diam kat rumah entah buat apa. masa aku di sekolah, abah kena panggil, sebab aku buat hal. Cikgu-cikgu cerita itu ini pasal aku, yang memang benar ulah aku tidak ikut peraturan. Aku kacau orang, aku sepak terajang. Tapi abah? Apa abah buat? Abah buat tak tahu ja kan? Masuk telinga kanan, keluar telinga kiri. Pernah abah tegur aku depan-depan? Tegur pun tidak, inikan pulak sentuh dengan tangan. Dah tu pulak, ada masa abah sokong aku walau aku di kandang mungkar.

Cukuplah setakat itu aku kenangkan pada abah tentang sejarah maksiat aku dulu. Sekarang aku dah terdampar kat sini. Bukan salah abah. Memang salah aku. Tapi punca sapa? Abah tahu, aku pun tahu.

Pengajaran : Lenturlah buluh dari rebungnya. Tarik layang-layang tak selalunya dengan lembut, ada masa keras itu perlu. Barulah layang-layang tak rosak, tali tak putus.

p/s: Ayahku, Ibuku ORANG BAIK TAU! :-) Ni cerita saya dapat masa dengar radio nak balik maktab :-)

2 ulasan:

Jo Qusary berkata...

haha... padan la aku jadi baik la besar nie... abah aku dulu sepak terajang je aku kalo buat silap sket.

CECOMEL berkata...

MakAyah buat kita sebab sayang kita :) Cuma kkdg kita xnampak tu dulu an? :) Cepat tepon MakAyah mohon ampun maaf bila tersedar :)

 

Wat Kautri?

free counters

C.A. Copyright © 2009 WoodMag is Designed by Ipietoon for Free Blogger Template